Τα μαγικά φασόλια ( για μεγαλύτερους )
Μια φορά κι έναν καιρό σε μια χώρα που κανείς δεν τη θυμάται πια ζούσε ένας έξυπνος άνθρωπος που του άρεσε να τρώει φασόλια. Το ότι ήταν έξυπνος δεν είχε βέβαια καμία σχέση με το ότι έτρωγε φασόλια, όμως το ότι έτρωγε φασόλια είχε σχέση με το ότι ήταν και έξυπνος. Στην πραγματικότητα τα φασόλια που έτρωγε δεν ήταν τυχαία φασόλια, αλλά φασόλια που όποιος τα έτρωγε γινόταν αμέσως πανέξυπνος. Ήταν επομένος όπως θα λέγαμε σήμερα μαγικά φασόλια.Και λέω όπως θα λέγαμε σήμερα, γιατί εκείνη την εποχή ήξεραν ότι τα φασόλια αυτά δεν είχαν τίποτα το μαγικό πάνω τους. Θα σας μπερδέψω λίγο ακόμα, αλλά θα προσθέσω ότι τελικά τη μαγεία δεν την είχαν τα φασόλια, αλλά αυτός που τα έτρωγε. Ποιά η διαφορά θα μου πείτε; Θα σας πω:
Αν, λοιπόν είχαν τα φασόλια τη μαγεία μέσα τους τότε και φυσικά δεν θα την είχαν έξω τους. χα χα. Και τί σημαίνει αυτό; Αν εγώ ήθελα να πάρω λίγη από αυτή τη μαγεία δε θα μπορούσα γιατί όπως εσύ δε μπορείς να πάρεις και να δεις και να εκμεταλλυετείς αυτό που έχω μέσα μου π.χ. τα συναισθήματά του άλλο τόσο δεν μπορώ και εγώ και εσύ και αυτός και ίσως και αυτό να πάρουμε από ένα φασόλι τη μαγεία που έχει μέσα του. Και τώρα φυσικά κατάλαβες ότι όταν μιλάω για το μέσα του φασολιού δεν αναφέρομαι στο σπόρο, αλλά στην ουσία του φασολιού ως οντότητα που μπορεί να σκέφτεται και να αποφασίζει. Από αυτό προκύπτει ότι αν εγώ ή εσύ ή αυτός ή αυτή ή αυτό τέλος πάντων φάμε ένα φασόλι τότε δεν τρώμε=αποθηκεύουμαι αυτό που βρίσκεται μέσα του αλλά το καταστρέφουμε, αφού χωρίς ολόκληρο φασόλι δεν υπάρχει μέσα... ούτε έξω αλλά τέλος πάντων.
Και τώρα αφού τα κατάλαβες όλα αυτά που αμφιβάλλω και αμφιβάλλω όχι γιατί εσύ είσαι χαζός ή χαζή ή χαζό, αλλά γιατί ίσως να μην έχεις την ικανότητα να φας=αποθηκεύσεις το μέσα το φασολιών, δηλαδή τις σκέψεις, τα αισθήματα, τις προσδοκίες, τις αλήθειες, τα ψέματα, θα πω ότι ο άνθρωπος της μυθικής χώρας μας, πράγμα που τον κάνει και τον ίδιο μυθικό είχε τη δυνατότητα να τρώει=πέρνει=αποθηκεύει το μέσα των φασολιών.
Και τώρα ένα κρίσιμο ερώτημα για σένα το οποίο αν δεν απαντήσεις δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Σου αρέσουν τα φασόλια; Βιάστηκες να απαντήσεις. Πρώτα δεν θα έπρεπε να με ρωτήσεις τί είναι τα φασόλια. Εγώ λέω ότι θα έπρεπε και ξέρεις γιατί; Γιατί αν και τα φασόλια που έχω εγώ στο μυαλό μου ότι τα λένε φασόλια εσείς τα λες φασολάκια τότε υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Άντε πες ότι εγώ λέω φασόλια και σκέφτομαι φασόλια μεσαίου μεγέθους τί θα γινόταν αν εσύ σκεφτόσουν φασόλια γίγαντες. Να σου πω εγώ τί θα γινόταν; Μια τρομερή παρεξήγηση και εκτός αυτού άλλα θα έλεγα εγώ και άλλα θα καταλάβαινες εσύ. Άντε και το ξεπερνώ και αυτό, για πες μου τι θα γινόταν αν κάθε φορά που έλεγα εγώ φασόλια είχα στο μυαλό μου αυτό που εσύ λες κατσαρόλα; Λοιπόν μόλις κατάλαβα ότι δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε με τις λέξεις.
Ας χρησιμοποιήσουμε, λοιπόν σύμβολα: εγώ θα είμαι το ζάρι, εσύ το παπούτσι και τα φασούλια θα είναι, θα είναι, θα είναι τα φασόλια. Μπαχα χα χα χα. Ωραία περνάμε. Ξεκινάμε. Ρίχνουμε τα ζάρια και είναι σειρά να παίξει ο ήρωας της παραμυθοιστορίας μας. Ο ήρωάς μας ξυπνά πρωί, πρωί και βάζει....... τα παπούτσια του ( το ένα παπούτσι είσαι εσύ ) και τί κάνεις; ακολουθάς τα βήματα του ήρωα της ιστορίας. Τον ήρωα ...τυχαία αποφασίζω ως φορέας της τύχης να τον ονομάσω Αντριάν. Ο Αντριάν λοιπόν άνοιξε το πήλινο κιούπι έπιασε μια χούφτα φασόλια και την έριξε στο στόμα του. Τα μάσησε καλά καλά κι ένιωσε αμέσως πιο έξυπνος. Τα φασόλια τινάχτηκαν από το στόμα του και έπεσαν στο πάτομα ο Αντιάν πάτησε τα φασόλια με το παπούτσι του ( εσύ το παπούτσι ) και το παπούτσι ένιωσε και αυτό πιο έξυπνο, μάλιστα αρκετά έξυπνο για να αρχίσει να μιλαει, και εδώ έρχομαι να συμπληρώσω ότι δεν είναι μαγικά τα φασόλια εν τέλη αλλά το παπούτσι ( εσύ ) και ο Αντριάν που μέσω των φασολιών κατάφεραν να σπάσουν τη σιωπή μεταξύ τους:
-Γεια σου Αντριάν είμαι το παπούτσι.
-Γεια σου παπούτσι είμαι ο Αντριάν.
-Πώς είναι να ζεις στην παραμυθοχώρα;
-Γιατί εσύ που ζεις;
-Εγώ επισκέπτομαι την παραμυθοχώρα και ακολουθώ απλά τα βήματά σου, αλλά τον περισσότερο καιρό μένω σε ένα άλλον κόσμο.
-Α και εγώ μένω τον περισσότερο και ρό σε έναν άλλο χώρο.
-Σοβαρά μιλάς Αντριάν, δεν το είχα φανταστεί ποτέ αυτό. Και πως είναι αυτός ο χώρος;
-Έλα πάμε να σου δείξω. Είναι πολύ πιο όμορφα από την παραμυθοχώρα.
- Πιό όμορφα, γίνεται;
-Βέβαια παπούτσι μου. Να βλέπεις εκείνο το βουνό; σε λίγο θα πλησιάσουμε και θα είμαστε αρκετά κοντά για να δεις πώς είναι.
-Σε παρακαλώ για πες μου για τη χώρα αυτή Αντριάν.
-Να στη χώρα αυτή υπάρχουν χρώματα που δεν υπάρχουν στην παραμυθοχώρα. Χρώματα που δε γαληνεύουν μόν τα μάτια αλλά και την ψυχή. Υπάρχουν πλάσματα πανέμορφα που κανείς δεν μπορεί ούτε καν να τα φανταστεί στην παραμυθοχώρα. Ακόμα μόλις πας σε εκείνη την χώρα νιώθεις αμέσως χαρούμενος και δε θες να φύγεις ποτέ. Δεν υπάρχει τίποτα κακό, ούτε πόνος, ούτε θλίψη, ούτε άγχος, ούτε θάνατος. Μα να φτάσαμε κιόλας.
-ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΜΠΟΥΜΕ ΜΕΣΑ;
-Λοιπάμε αλλά όποιος μπει πρέπει να βγάλει τα παπούτσια του, ξέρεις όπως κάνουν στα τζαμιά τα λέμε αργότερα.
