Η γέφυρα που ένωνε τα δύο κάστρα
Μια φορά κι έναν καιρό σε μια μακρινή περιοχή της Περσίας υπήρχαν δύο τεράστια βουνά, τα οποία ήταν πολύ κοντά το ένα στο άλλο. Στην κορυφή των βουνών αυτών υπήρχαν δύο τεράστια κάστρα. Τα κάστρα αυτά συνδέονταν μεταξύ τους με μία γέφυρα που το μέγεθός της ξεπερνούσε όλες τις γέφυρες του κόσμου. Αυτά τα δύο κάστρα ήταν τόσο ψηλά που οι άνθρωποι που έμεναν σε αυτά δεν μπορούσαν να κατεβούν κάτω από αυτά. Είχαν συμφωνήσει λοιπόν το ένα κάστρο να φροντίζει να μαζεύει το νερό ενώ το άλλο να παράγει τροφή, για να μπορούν να επιβιώνουν οι κάτοικοι και των δύο κάστρων.
Κάθε μήνα οι πύλες των δύο κάστρων άνοιγαν για να κάνουν ανταλλαγή Τη μέρα που άνοιγαν οι πύλες, η γέφυρα, που ένωνε τα δύο κάστρα, όπως είναι φυσικό γέμιζε με κόσμο, τρόφιμα και νερό, όλα απαραίτητα για τη ζωή και των δύο κάστρων.
Αυτή η εξάρτηση που είχαν και τα δύο κάστρα από το απέναντί τους τα έκανε να μην κάνουν ποτέ ένα πόλεμο μεταξύ τους. Η εξάρτηση ήταν τόσο δυνατή που ο χαμός του ενός κάστρου θα ήταν η καταδίκη του άλλου. Παρ όλα αυτά, όμως οι άνθρωποι που ζούσαν μέσα σε αυτά δεν ενδιαφέρονταν για τίποτα άλλο παρά για το δικό τους εαυτό και δεν ήταν καθόλου πρόθυμοι να κάνουν κάτι για το κοινό καλό.
Στο κοινό καλό εντασσόταν και η γέφυρα, που δεν ανήκε ούτε στο ένα κάστρο ούτε στο άλλο, αλλά αντίθετα και στα δύο. Αντί να πουν όμως ανήκει και σε εμάς, ας κάνουμε κάτι για τη γέφυρα, έλεγαν δεν ανήκει μόνο σε εμάς ας κάνουν οι άλλοι κάτι για αυτή. Έτσι δε φρόντιζε κανείς για τη γέφυρα, αν και ήταν κάτι τόσο απαραίτητο και για τους δύο. Μία μέρα λοιπόν η γέφυρα χωρίστηκε στα δύο και έπεσε στο καινό.
Οι άνθρωποι και στα δύο κάστρα δεν μπορούσαν να παραδεχτούν ότι έφταιγαν και αυτοί, αλλά έριχναν τις ευθύνες μόνο στους άλλους.
Κάθε μήνα οι πύλες των δύο κάστρων άνοιγαν για να κάνουν ανταλλαγή Τη μέρα που άνοιγαν οι πύλες, η γέφυρα, που ένωνε τα δύο κάστρα, όπως είναι φυσικό γέμιζε με κόσμο, τρόφιμα και νερό, όλα απαραίτητα για τη ζωή και των δύο κάστρων.
Αυτή η εξάρτηση που είχαν και τα δύο κάστρα από το απέναντί τους τα έκανε να μην κάνουν ποτέ ένα πόλεμο μεταξύ τους. Η εξάρτηση ήταν τόσο δυνατή που ο χαμός του ενός κάστρου θα ήταν η καταδίκη του άλλου. Παρ όλα αυτά, όμως οι άνθρωποι που ζούσαν μέσα σε αυτά δεν ενδιαφέρονταν για τίποτα άλλο παρά για το δικό τους εαυτό και δεν ήταν καθόλου πρόθυμοι να κάνουν κάτι για το κοινό καλό.
Στο κοινό καλό εντασσόταν και η γέφυρα, που δεν ανήκε ούτε στο ένα κάστρο ούτε στο άλλο, αλλά αντίθετα και στα δύο. Αντί να πουν όμως ανήκει και σε εμάς, ας κάνουμε κάτι για τη γέφυρα, έλεγαν δεν ανήκει μόνο σε εμάς ας κάνουν οι άλλοι κάτι για αυτή. Έτσι δε φρόντιζε κανείς για τη γέφυρα, αν και ήταν κάτι τόσο απαραίτητο και για τους δύο. Μία μέρα λοιπόν η γέφυρα χωρίστηκε στα δύο και έπεσε στο καινό.
Οι άνθρωποι και στα δύο κάστρα δεν μπορούσαν να παραδεχτούν ότι έφταιγαν και αυτοί, αλλά έριχναν τις ευθύνες μόνο στους άλλους.
